کد مطلب:234527 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
سر قبول کردن حضرت رضا ولیعهدی مأمون را
پس از وفات حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم شیعه ی اهل بیت و دوستداران آنها در اطراف حضرت علی علیه السلام، امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام جمع شدند
[ صفحه 149]
و با شادی آنان شاد بودند و با اندوه آنان غمناك می شدند، با هر كه آنها می جنگیدند، جنگ می كردند و با هر كه آنها صلح می كردند، صلح می نمودند تا این كه حضرت امام حسین علیه السلام شهید شدند، بعد از آن ائمه اهل بیت قیام نكردند بلكه آنها از حضرت سجاد علیه السلام گرفته تا امام حسن عسكری علیه السلام فقط به نشر معارف اسلامی میان مسلمانان قناعت كردند و به پیروان خود دستور دادند كه از جنگ و قتال دوری كنند منتها حكومتهای وقت، كسانی را كه علیه ظلم و ستم آنها ابراز نفرت می كردند رها نمی ساختند این بود كه واقعه حره در سال 62 هجری قمری در مدینه اتفاق افتاد.
بعد از آن شیعیانی كه از یاری امام حسین علیه السلام خودداری كرده بودند، از عمل خود توبه كردند و برای طلب خون امام حسین علیه السلام قیام نمودند.
بعد هم قیام مختار پیش آمد كه قاتلین حضرت امام حسین علیه السلام را نابود كرد.
به طور كلی در رأس هیچ كدام از این قیام ها از اهل بیت علیهم السلام كسی نبودند و از عترت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم بودند مانند زید بن علی بن الحسین علیه السلام كه علیه هشام قیام كرد و در كوفه شهید شد و در سال 122 مصلوب گشت و بعد از او یحیی بن زید قیام كرد كه جسد او را سوزاندند و به آب فرات انداختند. [1] .
[ صفحه 150]
نتیجه خروج یحیی هم قتل و دار كشیدن در دروازه جوزجان [2] بود و در ایام یزید بن ولید (ناقص)، عبدالله بن معاویه بن عبدالله بن جعفر در كوفه، قیام كرد و مردم را به بیعت با امام علیه السلام دعوت نمود.
وقتی كه اهل كوفه را در جنگ سركوب كرد به طرف اصفهان حركت نمود و به نیروهای خلیفه در كوفه، بصره، همدان، قم، ری و فارس غلبه نمود و مردم را برای بیعت با خود دعوت كرد نه برای بیعت امام رضا علیه السلام.
همه ی بنی هاشم به گرد او جمع شدند و از كسانی كه به نزد او آمدند سفاح و منصور بودند، پس هر كس از آنها اقدامی علیه او می كرد، او را به زنجیر می كشید و هر كس از او صله می خواست به وی صله می داد این وضع ادامه داشت تا این كه مروان حمار، سپاهی زیاد برای سركوبی او فرستاد، اهل اصفهان به مروان در جنگ كمك كردند در نتیجه او به خراسان فرار كرد.
معلوم می شود كه امتناع مردم اصفهان از یاری او به واسطه بدخلقی و زشتی اخلاقش بوده است دیگر این بود كه مردم را برای بیعت با آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم دعوت نمی كرد بلكه برای بیعت با خود دعوت می نمود.
اصفهانی در مقاتل الطالبین گفته: كه این شخص (عبدالله بن معاویه) از اصفهان به خراسان عزیمت نمود و در راه به مردی از اهل مرو وارد شد و
[ صفحه 151]
از او طلب یاری كرد، آن مرد به وی گفت: آیا تو از اولاد پیامبری؟ گفت: نه، گفت: آیا تو همان ابراهیم امام هستی كه در خراسان به قیام او دعوت می شود گفت: نه: آن مرد گفت من نمی توانم به تو كمك كنم، سرانجام عبدالله بن معاویه در سال 127 هجری قمری كشته شد.
[ صفحه 149]
و با شادی آنان شاد بودند و با اندوه آنان غمناك می شدند، با هر كه آنها می جنگیدند، جنگ می كردند و با هر كه آنها صلح می كردند، صلح می نمودند تا این كه حضرت امام حسین علیه السلام شهید شدند، بعد از آن ائمه اهل بیت قیام نكردند بلكه آنها از حضرت سجاد علیه السلام گرفته تا امام حسن عسكری علیه السلام فقط به نشر معارف اسلامی میان مسلمانان قناعت كردند و به پیروان خود دستور دادند كه از جنگ و قتال دوری كنند منتها حكومتهای وقت، كسانی را كه علیه ظلم و ستم آنها ابراز نفرت می كردند رها نمی ساختند این بود كه واقعه حره در سال 62 هجری قمری در مدینه اتفاق افتاد.
بعد از آن شیعیانی كه از یاری امام حسین علیه السلام خودداری كرده بودند، از عمل خود توبه كردند و برای طلب خون امام حسین علیه السلام قیام نمودند.
بعد هم قیام مختار پیش آمد كه قاتلین حضرت امام حسین علیه السلام را نابود كرد.
به طور كلی در رأس هیچ كدام از این قیام ها از اهل بیت علیهم السلام كسی نبودند و از عترت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم بودند مانند زید بن علی بن الحسین علیه السلام كه علیه هشام قیام كرد و در كوفه شهید شد و در سال 122 مصلوب گشت و بعد از او یحیی بن زید قیام كرد كه جسد او را سوزاندند و به آب فرات انداختند. [1] .
[ صفحه 150]
نتیجه خروج یحیی هم قتل و دار كشیدن در دروازه جوزجان [2] بود و در ایام یزید بن ولید (ناقص)، عبدالله بن معاویه بن عبدالله بن جعفر در كوفه، قیام كرد و مردم را به بیعت با امام علیه السلام دعوت نمود.
وقتی كه اهل كوفه را در جنگ سركوب كرد به طرف اصفهان حركت نمود و به نیروهای خلیفه در كوفه، بصره، همدان، قم، ری و فارس غلبه نمود و مردم را برای بیعت با خود دعوت كرد نه برای بیعت امام رضا علیه السلام.
همه ی بنی هاشم به گرد او جمع شدند و از كسانی كه به نزد او آمدند سفاح و منصور بودند، پس هر كس از آنها اقدامی علیه او می كرد، او را به زنجیر می كشید و هر كس از او صله می خواست به وی صله می داد این وضع ادامه داشت تا این كه مروان حمار، سپاهی زیاد برای سركوبی او فرستاد، اهل اصفهان به مروان در جنگ كمك كردند در نتیجه او به خراسان فرار كرد.
معلوم می شود كه امتناع مردم اصفهان از یاری او به واسطه بدخلقی و زشتی اخلاقش بوده است دیگر این بود كه مردم را برای بیعت با آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم دعوت نمی كرد بلكه برای بیعت با خود دعوت می نمود.
اصفهانی در مقاتل الطالبین گفته: كه این شخص (عبدالله بن معاویه) از اصفهان به خراسان عزیمت نمود و در راه به مردی از اهل مرو وارد شد و
[ صفحه 151]
از او طلب یاری كرد، آن مرد به وی گفت: آیا تو از اولاد پیامبری؟ گفت: نه، گفت: آیا تو همان ابراهیم امام هستی كه در خراسان به قیام او دعوت می شود گفت: نه: آن مرد گفت من نمی توانم به تو كمك كنم، سرانجام عبدالله بن معاویه در سال 127 هجری قمری كشته شد.
[1] نقل از مقاتل الطالبين اما نهضت حسين بن محمد را از مقاتل نقل نكرده ايم. «مؤلف».
[2] نام محلي در اطراف كوفه. «مترجم».